Journal of Current Ophthalmology
Volume:18 Issue: 4, 2006 Dec

تعیین میزان روایی اندازه گیری عمق اتاق قدامی Anterior Chamber Depth (ACD) توسط دو دستگاه ارب اسکن و IOLMaster از طریق مقایسه با روش مرجع اولتراسوند و میزان تکرارپذیری این اندازه گیری توسط ارب اسکن.
هشتاد و هشت چشم از 44 بیمار نزدیک بین داوطلب عمل رفرکتیو، پس از اعمال معیارهای ورود و حذف، وارد مطالعه شدند. اندازه گیری ها توسط سه نفر تکنسین و به ترتیب با استفاده از ارب اسکن II، IOLMaster و اکواسکن انجام گرفت. میانگین و انحراف معیار سن بیماران 30.2±8.5 سال و معادل اسفریک عیب انکساری آنها -4.98±2.67 دیوپتر بود. 56.8% از بیماران زن و 43.2% مرد بودند. برای ارزیابی روایی اندازه گیری، مقادیر به دست آمده از ارب اسکن و IOLMaster با روش اولتراسوند مقایسه شدند. برای ارزیابی تکرارپذیری ارب اسکن، دو نوبت اندازه گیری پشت سر هم توسط این دستگاه انجام گرفت و ضریب تکرارپذیری برای آن محاسبه شد.
میانگین و انحراف معیار تفاوت بین اندازه گیری های ارب اسکن و اولتراسوند -0.025±0.12 میلیمتر و محدوده توافق 95% بین این دو، از -0.25 تا 0.20 میلیمتر بود. در مقایسه IOLMaster با اولتراسوند این مقادیر، به ترتیب، 0.093±0.14 و -0.18 تا 0.36 میلیمتر بود. بر اساس این نتایج، بطور متوسط، مقادیر ACD اندازه گیری شده توسط ارب اسکن کمتر و توسط IOLMaster بیشتر از روش اولتراسوند A-Scan می باشد. هر دو دستگاه دارای توافق با روش مرجع (اولتراسوند) هستند، هر چند که این میزان در IOLMaster کمتر می باشد. ضریب تکرارپذیری برای اندازه گیری ACD توسط ارب اسکن 0.994 بود (P<0.001) که بیانگر تکرارپذیری بسیار بالایی است.
در چشمهای نزدیک بین، ارب اسکن II نسبت به IOLMaster همخوانی بیشتری با روش مرجع در اندازه گیری ACD نشان می دهد. روایی اندازه گیری ACD توسط این دو روش به اندازه ای است که به همراه غیر تماسی بودن، آنها را برای چنین اندازه گیری مناسب می نماید.

تعیین میزان آگاهی منسوبین درجه اول بیماران مبتلا به گلوکوم زاویه باز اولیه Primary Open Angle Glaucoma (POAG) در مورد گلوکوم.
در این مطالعه توصیفی منسوبین درجه اول بیماران مبتلا به گلوکوم زاویه باز اولیه (POAG) مراجعه کننده به درمانگاه گلوکوم بیمارستان نیکوکاری تبریز مشخص و پرسشنامه پژوهش به آنها ارایه و نتایج گزارش گردید.
110 فرد فامیل درجه اول بیماران مبتلا به گلوکوم زاویه باز اولیه (POAG) پرسشنامه پژوهش را تکمیل نمودند. سن متوسط پاسخ دهندگان 38.7±6.9 سال بود. 69.1% پاسخ دهندگان مرد بودند. 41% پاسخ دهندگان قبلا معاینه چشم شده بودند و در 16.4% موارد قبلا فشار داخل چشم (IOP) گرفته شده بود. 60.9% پاسخ دهندگان معاینات مکرر چشم پزشکی را راه پیشگیری از گلوکوم می دانستند. 18.3% گلوکوم را یک بیماری فامیلی می دانستند و 16% معتقد بودند که منسوبین درجه اول بیماران مبتلا به گلوکوم زاویه باز اولیه (POAG) در معرض خطر بالاتری جهت ابتلا به گلوکوم هستند.
در این مطالعه آگاهی پاسخ دهندگان در مورد گروه های در معرض خطر و عوامل خطر گلوکوم پایین می باشد. تعداد اندکی از این افراد در معرض خطر بالا (High Risk) قبلا برای تشخیص بیماری گلوکوم معاینه شده بودند. آموزش افراد جامعه و گروه های در معرض خطر در مورد بیماری گلوکوم توصیه می گردد.

Optical Coherence Tomography (OCT) روشی است که در آن حاشیه دیسک بینایی بطور اتوماتیک تعیین می شود. هدف از این مطالعه بررسی دقت اندازه گیری اتوماتیک و مقایسه آن با روش دستی تعیین حاشیه دیسک بینایی می باشد.
این مطالعه به صورت مقطعی انجام گرفته است. 31 بیمار شامل 19 بیمار گلوکومی، 9 بیمار با گلوکوم مشکوک و 3 بیمار طبیعی وارد بررسی شدند. معیار استاندارد برای تشخیص گلوکوم از غیر گلوکوم معاینه بالینی و پریمتری بوده است. تمام بیماران تحت آزمایش با دستگاه oct2 برای آنالیز پارامترهای سر عصب بینایی بر اساس تعیین حاشیه دیسک بینایی به دو روش دستی و اتوماتیک قرار گرفته اند.
بین مقادیر پارامترهای مختلف سر عصب بینایی در ‍OCT به روش اتوماتیک و دستی اختلاف قابل توجهی وجود داشت، اما با بررسی روابط داخل کلاسی (ICC) (0.71 تا 0.94) بین این دو روش توافق خوبی وجود داشت. در هر دو روش، در منحنی Receiver Operator Characteristics (ROC) در مقایسه با وضعیت بالینی و میدانی بینایی مقادیر پارامترها در دو گروه گلوکومی و غیر گلوکومی مشابه می باشد.
از آنالیز پارامترهای سرعصب بینایی به صورت اتوماتیک با OCT می توان در بیماری های مختلف از جمله گلوکوم استفاده نمود. اگر چه تنظیم دستی حاشیه سر عصب بینایی باعث اختلاف بارزی در تقریبا تمام پارامترهای سر عصب می شود ولی توافق خوب بین این دو روش باعث می شود که هیچیک از این روش ها بر دیگری ارجحیت نداشته باشند ولی در برنامه های پیگیری حتما باید از یک نوع روش برای تعیین پارامترها استفاده نمود. با استفاده از منحنی ROC مشخص شده است که تعیین دستی حاشیه دیسک بینایی توانایی دستگاه را در تمایز بیماران گلوکومی از بیماران غیر گلوکومی افزایش نمی دهد. پس از روش اتوماتیک OCT می توان در ارزیابی های بالینی استفاده نمود، اما تعیین طیف طبیعی مقادیر پارامترهای مختلف در سنین گوناگون نیازمند مطالعات وسیع جمعیتی است.

بررسی نتایج اپتیکال و بینایی و عوارض عمل کراتوپلاستی لاملار اتوماتیک در بیماران مبتلا به کدورت استرومای قدامی قرنیه.
10 بیمار مبتلا به دیستروفی ماکولار، لاتیس، کراتوپاتی، تراخمی اسکار ناشی از جراحی های رفرکتیو، باند کراتوپاتی و ناخنک عود شده با استفاده از میکروکراتوم LSK-One و اتاقک قدامی مصنوعی ساخت کمپانی موریا تحت عمل Automated Lamellar Therapeutic Keratoplasty (ALTK) قرار گرفتند. دید اصلاح شده، دید اصلاح نشده، رفرکشن، ضخامت قرنیه بعد از عمل، تعداد سلولهای اندوتلیوم و تغییرات کراتومتری مورد ارزیابی قرار گرفت.
70% بیماران بعد از عمل به دید اصلاح شده 40/20 یا بهتر دست یافتند. در 90% بیماران اسفریکال اکی والانت بعد از عمل میوپیک بود. پاکیمتری بعد از عمل بیماران به طور قابل ملاحظه ای افزایش پیدا کرد. ضخامت فلپ تهیه شده با میکروکراتوم بیشتر از حد مورد انتظار بود و تعداد سلولهای اندوتلیال بعد از عمل دچار تغییر نشد.
ALTK روش مناسبی برای درمان کدورتهای استرومای قدامی قرنیه در حضور اندوتلیوم سالم می باشد.

ارزیابی نتایج جراحی ویترکتومی عمیق در بیماران مبتلا به ادم ماکولای دیابتی مقاوم به درمان با لیزر با کمک Optical Coherence Tomography (OCT) و بررسی نتایج بینایی و عوارض این روش.
17 بیمار دیابتی (19 چشم) با ادم ماکولا که علل دیگر کاهش بینایی مثل کاتاراکت، خونریزی ویتره،... نداشتند و پس از درمان با لیزر (حداقل 4 ماه) نتیجه مناسبی نیافته بودند، توسط Fluorscein Angiography (FA) و OCT مورد بررسی قرار گرفتند. معاینات قبل از عمل انجام شد و سپس بیماران تحت درمان با ویترکتومی عمیق با ایجاد PVD قرار گرفتند.
بیماران در روزهای اول، هفتم و انتهای ماه اول، دوم، سوم بعد از عمل معاینه شدند و در ماه سوم OCT از بیماران به عمل آمد و نتایج مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
بعد از پیگیری 3 ماهه، بینایی بیماران در 13 مورد افزایش بیش از 0.2 واحد logMAR، در 2 مورد کاهش بیش از 0.2 واحد logMAR، در 4 مورد بینایی اصلاح شده کمتر از 0.2 واحد logMAR افزایش یافته یا تغییر نکرده است.
میانگین ضخامت ماکولا پیش از عمل 512.5±162 میکرون و بعد از عمل 374.7±114.9 میکرون بود (P=0.00). خونریزی ویتره بعد از عمل در یک مورد و پیشرفت کاتاراکت در 4 مورد مشاهده شد.
این مطالعه نشان داد که انجام ویترکتومی عمیق در بیماران با ادم ماکولای دیابتی مقاوم به درمان با لیزر، منجر به کاهش ادم ماکولا و افزایش بینایی می شود.

بررسی درصد موفقیت سوزاندن مژه ها بطور مستقیم در درمان بیماران مبتلا به دیستیکیازیس مادرزادی.
عمل جراحی سوزاندن مژه ها به طور مستقیم با دستگاه radiofrequency در 16 پلک از چهار بیمار انجام شد.
درصد موفقیت این روش 91.3 درصد و میانگین پیگیری بیماران 12 ماه بود. هیچگونه عوارض ناخواسته ای مشاهده نشد.
سوزاندن مژه ها بطور مستقیم روش موثر و بی خطری در درمان دیستیکازیس مادرزادی می باشد.

تعیین وضعیت ضایعات نفوذی چشم و میزان دید نهایی در 800 نفر (1010 چشم) از جانبازان جنگ تحمیلی 17 تا 25 سال پس از مجروحیت.
پژوهش به روش توصیفی بر روی 800 نفر از جانبازان که جهت تعیین درصد به کمیسیونهای پزشکی مراجعه کردند و سابقه ترومای نافذ چشم داشتند، انجام گرفت. مشخصات فردی شامل: سن، جنس، ناحیه درگیر، درگیری یک چشم و یا هر دو چشم نوع و تعداد ضایعات چشمی، اعمال جراحی انجام شده و دید نهایی بررسی گردید. معاینات کامل چشمی توسط یک نفر متخصص چشم انجام گرفت. یافته ها در قالب آمارهای توصیفی ارایه شدند.
از 800 نفر مورد بررسی 99 درصد مذکر، 1 درصد مونث، 77.9 درصد در گروه سنی کمتر و مساوی 30 سال (با عنایت به زمان مجروحیت 25-17 سال قبل)، 92.7 درصد در گروه کمتر و مساوی 40 سال، 39.4 درصد درگیری چشم چپ، 34.4 درصد درگیری چشم راست، 26.2 درصد درگیری هر دو چشم، بیشترین ضایعات مربوط به قرنیه خالص با 23.4 درصد و کمترین نوع ضایعات مربوط به عصب باصره با 1 درصد.
در طبقه بندی ضایعات 11 نوع ضایعه و در کل 1586 مورد ضایعه چشمی وجود داشت. تعداد کل اعمال جراحی انجام شده 2149 مورد بوده که بطور متوسط بر روی هر جانباز 2.7 عمل انجام شده که بسته به مورد حداقل صفر و حداکثر 12 عمل بوده است.
نتایج حاصل از درمان انجام شده حاکی از آن است که بیشترین درصد به ترتیب مربوط به بهبودی نسبی 45.1 درصد و انوکلاسیون 33.5 درصد، از نظر دید نهایی بیشترین درصد مربوط به نابینایی 49.7 درصد و 36.6 درصد دارای دید بیش از 10/1 بودند و 11.7 درصد دید کمتر از 10/1 داشتند و کمترین مربوط به دید 10/10 با 5.1 درصد بودند.
با عنایت به این که تروماهای نافذ، عوارض متعددی در چشم ایجاد می کنند و منجر به اختلالات وسیع چشمی، نابینایی و گاها منجر به تخلیه چشم می شوند. عوامل با اهمیت در پیش بینی دید نهایی از اهمیت خاصی برخوردار هستند. مساله پیشگیری قبل از وقوع حادثه، حفاظت چشم در مقابل عوامل تخریب کننده، استفاده از وسایل ایمنی و در صورت برخورد با ترومای نافذ، اقدامات درمانی به موقع، تشکیل یک سازمان NGO در سطح کشور مختص تروماهای نافذ چشمی، آموزش پروتکل درمانی یکنواخت به همکاران محترم چشم پزشک، مواردی هستند که باید مدنظر قرار گیرند.

تعیین شیوع گلوکوم زاویه باز (OAG)، گلوکوم مشکوک (GS) و هیپرنانسیون چشمی (OHT) در مبتلا به اربیتوپاتی گریوز و مقایسه آن با گروه شاهد همزمان.
مطالعه به روش مقطعی – تحلیلی دو گروهی بر روی مبتلایان به اربیتوپاتی گریوز بالینی و گروه شاهد با همسازی سنی و جنسی انجام گردیده است.
از کلیه بیماران معاینات کامل چشمی (دید، فشار چشم، میدان بینایی و در صورت لزوم CT – scan و MRI) به عمل آمد. گریوز اربیتوپاتی بیماران با کمک متخصص غدد و تستهای پاراکلینیکی تشخیص داده شد. طبقه بندی گریوز بر اساس NOSPECS و نیز مرحله فعالیت بیماری انجام شد.
گروه کنترل از بین افراد سالم فاقد سابقه بیماری تیرویید انتخاب گردید.
233 چشم از 117بیمار در سنین 39.9±13.4 سال از گروه شاهد و 240 چشم از 120 بیمار در سنین 39±14.2 سال وارد مطالعه گردیدند.
در گروه مورد شیوع OAG و OHT 2.5% و 8.5% و در گروه شاهد 0.8% و 0% بوده است.
همچنین شیوع OAG وGS در گروه مورد بیشتر از گروه شاهد بوده ولی این اختلاف معنی دار نبوده است. همچنین OHT در گروه مورد بیشتر مشاهده گردید (P<0.01).
10 چشم در گروه مورد (4.3%) دچار نوروپاتی اپتیک ناشی از (CON) compr ession بودند که 5 مورد (2.1%) از آنها فشار بالای داخل چشمی داشتند.
تمام موارد OAG وGS در گروه اربیتوپاتی گریوز در مرحله 3 یا بالاتر طبقه بندی NOSPECS بودند. اربیتوپاتی فعال گریوز با شیوع بیشتر در بیماران OHT مشاهده شد (P<0.001).
شیوع OHT بیشتر در اربیتوپاتی گریوز نسبت به گروه کنترل مشاهده شده است. امتحان چشم شامل اندازه گیری فشار چشم (IOP) و میدان بینایی (در صورت لزوم) به طور موقت در بیماران با اربیتوپاتی گریوز مخصوصا در طبقه بندی بالاتر و کسانی که بیماری فعال دارند، توصیه می شود.

بررسی و مقایسه نتایج عمل ویترکتومی عمیق در بیماران مبتلا به سوراخ تمام ضخامت ناحیه ماکولا در 2 گروه با و بدون برداشت Internal Limiting Membrane(ILM).
مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی یک سوکور اجرا شد. 37 چشم از 37 بیمار با تشخیص کلینیکی سوراخ تمام ضخامت ناحیه ماکولا که توسط OCT این وضعیت تایید شده بود، وارد مطالعه شده به روش توزیع تصادفی بین گروه ها، بر اساس مرحله بیماری و روش عمل که با یا بدون برداشت ILM بود، در گروه ها تقسیم شدند.
تمامی بیماران حداقل به مدت یک ماه پیگیری شدند. 37 چشم از 37 بیمار شامل 15 مرد (40%) و 22 زن (60%) وارد مطالعه شدند. متوسط سنی بیماران 56.4 (56.4±21.94) سال بود. در 13 بیمار (15%) سوراخ از نوع تروماتیک و در 24 بیمار (65%) سوراخ از نوع ایدیوپاتیک بود. از نظر مرحله بیماری 2 بیمار در مرحله 2 سوراخ ماکولا، 16 بیمار (43%) در مرحله 3 بیماری و 19 بیمار (51%) در مرحله 4 بیماری بودند.
در اولین عمل 17 بیمار (45%) بدون برداشت ILM و 20 بیمار (55%) با برداشت آن مورد عمل ویترکتومی عمیق و تزریق گاز SF6 %20 قرار گرفتند. موفقیت آناتومیک و بسته شدن سوراخ بر حسب OCT در 70% گرو با برداشت ILM و در 47% در گروه مقابل در اولین عمل ایجاد شد. تفاوت این میزان موفقیت در 2 گروه با تست Chi – squara معنی دار نبود. (P=0.15) بهبود بینایی در دو گروه جراحی با و بدون برداشت ILM به ترتیب 0.43±0.52- و 0.45±0.56 – بود که آنالیز آماری P=0.871 را نشان داد که معنی دار نبود. متوسط دید بیماران بعد از عمل نسبت به قبل از عمل در آنهایی که سوراخ بسته شده بود بطور معنی داری بهبود یافت (P=0.001). در زیر گروه تروماتیکها نیز برداشت یا عدم برداشت ILM بر روی موفقیت آناتومیک P=0.2)) و بهبود بینایی تاثیری نداشت P=0.5)). میزان موفقیت در زیر گروه تروماتیکها در 2 گروه جراحی با گروه ایدیوپاتیکها تفاوتی نداشت (P=0.968). در زیر گروه با اندکس فاکتور سوراخ ماکولا کمتر یا مساوی نیم، بهبود دید بعد از عمل نسبت به قبل از عمل معنی دار بود(P=0.02). ولی این فاکتور بر روی درصد موفقیت آناتومیک تاثیری (P=0.45). مرحله بیماری بر روی موفقیت آناتومیک P=0.52 و بهبود دید P=0.741 تاثیری نداشت. رابطه مدت سوراخ با میزان موفقیت آناتومیک معنی دار نبود P=0.82، ولی میان مدت سوراخ و بهبود دید رابطه ضعیف معنی داری وجود داشت (r=0.6).
ویترکتومی عمیق و تزریق گاز روش مطمئن و موثری برای بسته شدن سوراخ ماکولا و بهبود دید می باشد. در این مطالعه برداشت یا عدم برداشت ILM، مدت بیماری و مرحله بیماری و نوع سوراخ از نظر ایدیوپاتیک یا تروماتیک بودن با نتایج آناتومیک عمل ارتباط معنی داری نداشته است تنها مدت بیماری رابطه معکوس با بهبود دید بعد از عمل نشان داد.
بنظر می رسد که اندکس فاکتور سوراخ ماکولا 0.5? به عنوان یک فاکتور برای بهبود دید بیماران و نه موفقیت آناتومیک مطرح باشد.

ترجمه پرسشنامه کیفیت زندگی مرتبط با دید به نام Refractive Status and Vision Profile”” به فارسی و تعیین پایایی و روایی آن.
روش استاندارد چند مرحله ای جهت ترجمه پرسشنامه به کار رفت و نسخه فارسی آن آماده شد. 73 بیمار مبتلا به عیب انکساری که یا جهت عمل مراجعه کرده و یا قبلا تحت عمل در بخش لیزیک بیمارستان فارابی قرار گرفته بودند، پرسشنامه را پر کردند. 14 بیمار دیگر 2 بار در عرض یک هفته پرسشنامه پر کردند. پایایی توسط internal consistency (آلفای کرونباخ) و IntracIass CorreIation Coefficent (ICC) بررسی شد.
جهت بررسی روایی، ارتباط subscaIe های مختلف با هم و ارتباط آنها با اندازه گیری های مرسوم بینایی به دست آمد. امتیاز subscaie ها در دو گروه قبل و بعد از عمل جراحی مقایسه شد.
در internal consistency، آلفاهای کرونباخ به دست آمده همه از 0.7 بالاتر بودند. بجز در مورد subscaiIe "انتظارات " نتایج ICC در همه موارد بجز "مشکلات بینایی" و "خیرگی" خوب بودند. مقایسه امتیازات در دو گروه قبل و بعد از عمل نشان داد که بیماران قبل از عمل نمرات بالاتر (بدتری) در "اهمیت"، "عملکرد" و امتیاز نهایی به دست آورده بودند. ارتباط همه subscaIe در جهت مورد انتظار بود.
نسخه فارسی RSVP ابزاری پایا و روا در بررسی کیفیت زندگی مرتبط با دید در بیماران مبتلا به عیب انکساری می باشد.

سندرم رتراکسیون – دوئن (DRS) در جوامع غربی به صورت گسترده ای مورد بررسی قرار گرفته است ولی تنها تعداد محدودی گزارش جامع از سایر کشور ها در دسترس است. لذا ما بر آن شدیم تا شیوع و علایم بالینی این سندرم را در یک سری از بیماران مبتلا به استراییسم از یک مرکز ارجاعی گزارش نماییم.
در این مطالعه گذشته نگر پرونده های بیمارستانی 7349 بیمار مبتلا ب استرابیسم که در بین سالهای 2003 – 2000 به این مرکز مراجعه نموده بودند، مورد بررسی قرار گرفت. پرونده های بیماران مبتلا به سندرم دوئن استخراج و اطلاعات مربوط به سن به هنگام شروع بیماری، نوع سندرم، وضعیت سر، انحراف اولیه چشمها، شکاف پلکی، پدیده لیش (Ieash)، عیب انکساری، آمبلیوپی و سابقه جراحی جمع آوری و با آزمونهای آماری مناسب مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یکصد و بیست و پنج بیمار مبتلا به سندرم دوئن مورد شناسایی قرار گرفتند (شیوع 1.7%). شروع بیماری در 35.6% موارد در هنگام تولد، در 25.4 موارد در دوران شیر خوارگی و در 39% موارد در دوران کودکی بود. محدوده سنی بیماران به هنگام ارجاع از 3.5 تا 65 سال متفاوت بود (میانه 10 سال). نسبت درگیری جنس مونث به مذکر، سه به دو (F/M=3.2) و چشم چپ به راست، 3.5 به یک بود. شایع ترین فرم سندرم، نوع یک سندرم بود (109 بیمار، 87%). تیپ دو در 6.5 و تیپ دو در 6.5 و تیپ سه در 5.75 بیماران وجود داشت. 7.2% بیماران مبتلا به فرم دو طرفه سندرم بودند. انحراف افقی (میانه (20 PD = در 76 % بیماران و انحراف عمودی (میانه (8.2 PD= در 12.8% بیماران مشهود بود. پدیده لیش در 37.6% بیماران وجود داشت. 26.8 % بیماران آمبلیوپ بودند. چرخش سر، انحراف در وضعیت اولیه و ارتوفوریا به ترتیب در 71.2%، 13.6% و 15.2% بیماران دیده شد. 71.2% بیماران تحت عمل جراحی قرار گرفتند. انحراف عمودی و پدیده لیش در تیپهای 3 و 2 سندرم و هیپرمتروپی در تیپ یک سندرم شایعتر بودند 0.036) 0.004> و (P.value 0.025.
در کل علایم این سندرم در بیماران، قابل مقایسه با علایم گزارش شده در مطالعات قبلی بود ولی شیوع درگیری دو طرفه و تیپ سه سندرم در بیماران ما کمی پایین تر بوده و مواردی که نیاز به جراحی داشته و وضعیت غیر طبیعی سر در بیماران ما بیشتر بود.

تعیین اثر توام شیمی درمانی همراه با درمان موضعی در بیماران مبتلا به رتینوبلاستوم و تعیین اثرات این درمان در کنترل تومور رتینال، حفظ چشم و میزان متاستاز بیماری.
در این مطالعه 30 چشم از 22 بیمار که دارای 91 تومور رتینوبلاستوم داخل چشمی بوده اند، بطور آینده نگر مورد مطالعه قرار گرفتند. متوسط زمان پیگیری بیماران 14 ماه بود.
30 چشم از 22 بیمار (10پسر و 12 دختر) مورد درمان قرار گرفتند. متوسط سن بیماران در زمان تشخیص 28.4 ماه بود. در زمان تشخیص 16 چشم در مرحله I-IV طبقه بندی Reese – EIIsworth (RE) و 14 چشم در مرحله V این طبقه بندی قرار داشتند. 14 چشم 6 سیکل یا بیشتر (24-6 جلسه) و بقیه کمتر از 6 جلسه شیمی درمانی با پروتکل وینکریستین، اتوپوساید و کربوپلاتین دریافت نمودند. از آن دسته از چشمهایی که در مرحله I-IV طبقه بندی RE قرار داشتند به ترتیب 18.75% و 6.25% نیاز EBRT و انوکلئاسیون پیدا نمودند و میزانهای فوق برای چشمهایی که در مرحله V بیماری قرار داشتند، به ترتیب 28.57% و 50% بود.
در آنالیز کاپلان مایر، میزان بقا گلوب پس از 24 ماه 55% بود. میزان بقا برای زیر گروه چشمهایی که در مرحله V بودند 25.4% و برای زیر گروه چشمهای مرحله IV یا کمتر 88.8% را نشان می داد (P=0.024،. (Long RanKهیچکدام از بیماران در طی مدت پیگیری علایم ظهور متاستاز، پینالوبلاستوما و یا تومورهای بدخیم ثانویه را نشان دادند.
شیمی درمانی برای کاهش حجم تومور همراه با درمانهای موضعی می تواند به نحو مطلوبی چشمهای مبتلا به رتینوبلاستوما را در مرحله I-IV طبقه بندی RE کنترل نماید در حالی که درمانها و اقدامات موثرتری برای مرحله V بیماری مورد نیاز می باشد.

آدنوم پلئومورفیک شایعترین تومور خوش خیم اپی تلیال غده اشکی است که رشدی آهسته و بدون درد دارد. در این گزارش یک مورد تومور غده اشکی با سابقه 25 ساله در یک خانم 60 ساله گزارش شده است.
چشم راست تحت اکسیزیونال بیوپسی کامل تشخیصی از قسمت سوپروتمپورال اربیت راست قرار گرفت و در بررسی های هیستولوژیک آدنوم پلئومورفیک غده اشکی بدون تغییرات بدخیمی گزارش شد.
بررسی های هیستولوژیک توده برداشته شده نشان داد که توده با اجزا اپیتلیال برگرفته از مجاری غده اشکی و نیز اجزا مزانشیمال در زمینه بافت فیبروواسکولر و میکسوماتوز و نواحی از کلسیفیکاسیون اسکواموس و مقدار کمی انفیلتراسیون لنفوسیتی بدون ترانسفورماسیون بدخیمی بود.
به دلیل احتمال ترانسفورماسیون بدخیمی و تاثیر فشاری که این تومور به آرامی بزرگ شونده بر روی گلوب می تواند داشته باشد، تشخیص به موقع و جراحی صحیح و دقیق آن اهمیت زیادی در جلوگیری از عود و عوارض ناشی از آن دارد.

ما در این گزارش پسر بچه 29 ماهه ای را که مبتلا به کیست درمویید مادر زادی بینی بوده و با آبسه داخل جمجمه ای مراجع نمودند، معرفی می کنیم. از نظر بالینی تنها نشانه کیست درموئید وجود یک فرورفتگی کوچک روی بینی بود که موهای ظریفی از آن خارج شده بود. در بررسی و معاینه بستگان بیمار ضایعه مشابهی در مادر و مادر بزرگ بیمار نیز وجود داشت.